"Γειά σου.
Έι! Εσένα μιλάω, εκεί στην πλατεία, στην Ισπανία, στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, στην Ολλανδία, στην Ιρλανδία ..παντού.
Η μία πλατεία εδώ και η άλλη εκεί. Κι ανταλλάσσουμε μηνύματα. Σου δίνω κουράγιο μ’ ένα κλικ, και μ’ ένα δικό σου εσύ..., μου δίνεις λύση.
Δε σε γνωρίζω, μα σε ξέρω. Ξέρω πώς ζεις και πώς φοβάσαι, ξέρω τι μίζερα χρόνια σου ετοιμάζουν, ξέρω την σκέψη σου, την οργή σου. Νιώθω την απελπισία σου, την αγανάκτησή σου.
Σε ξέρω. Σου στέλνω ένα μήνυμα μέσω διαδικτύου και είμαι δίπλα σου. Κι αν έχει άλλο χρώμα το πλακάκι στην πλατεία σου, δεν πειράζει. Εσύ και εγώ μοιάζουμε πολύ. Το πρόσωπό μας συσπάται με τον ίδιο τρόπο όταν κλαίμε, όταν φοβόμαστε, όταν έχουμε οργασμό... Και τους δυό μάς στριμώχνουν με την ίδια βία στη γωνιά της κοινωνίας. Της κοινωνίας μας ρε γαμώτο.. Μας περιμένει το ίδιο μέλλον, μας κοροϊδεύουν με τον ίδιο τρόπο, αγανακτούμε με τον ίδιο τρόπο. Αγανακτούμε μαζί.
Σε ξέρω. Ξέρω πώς ζεις όταν σου ξεφτιλίζουν τη ζωή μέσα στην ίδια σου την πόλη. Ξέρω πώς σε απαξιώνουνε οι οικονομικοί σου δυνάστες και πώς σε εκποιούν οι ‘ψηφισμένοι’ πολιτικοί σου κυβερνήτες –για το καλό σου πάντα φυσικά.. Ξέρω πώς νιώθεις όταν σε αποκλείουν απ’ την εκπαίδευση και τη δουλειά, όταν σου ‘προσφέρουν’ ένα για να σου πάρουν δύο. Ξέρω πώς νιώθεις όταν βλέπεις γύρω σου τους δικαστές να κυνηγάνε το Γιάννη Αγιάννη και να θωπεύουν την επίσημη διαφθορά, νιώθω κι εγώ την απελπισία σου και την οργή σου. Νιώθω την προσδοκία σου για δημοκρατία, την ελπίδα σου για μέλλον, την ανάγκη σου για ελεύθερη ζωή. Ξέρω πώς είναι να μιλάς και να μην ακούει κανείς. Εγώ όμως σε ακούω. Να το ξέρεις. Σε ακούω, σου πιάνω διαδικτυακά το χέρι και περπατάω μαζί σου.
Εσύ κι εγώ αγανακτούμε μαζί.
Μαζί στην απόγνωση, μαζί στην ξεφτίλα.
Εγώ εδώ κι εσύ εκεί.
Ίδια ξεφτίλα.
Ίδια.
Φτάνει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου